Long time No see

Jim en Anne

zijn moeder en zoon. Moeders woont in een bejaarden tehuis, Jim woont 100 km. verderop. Hij is getrouwd en heeft kinderen. Hij bezoekt zijn moeder twee keer per maand. "Dat is erg weinig", geeft hij direct, met een bepaald schuldgevoel zelfbewust toe.
Ik heb er nog één voor je. Toen Sixpack nog uitgezonden werd op tv, ging Froukje Jansen op bezoek bij een bejaarden verzorgingsflat. Voor een wekelijks item genaamd, "de dorpsgek" belde ze aan bij een oude man die aan de eisen van een dorpsgek voldeed. Deze oude man van in de 80 stond haar te woord en nodigde haar uit om naar binnen te komen. Froukje trof een man aan die zich al jaren binnenshuis manifesteerde. Hij kwam heel weinig meer buiten en had erg weinig te doen. In de flat werd hij de dorpsgek genoemd. En met zijn moeilijke manier van praten en wilde bewegingen kon ik me daar iets bij voorstellen. Froukje ging hier dieper op in en langzaam werd duidelijk, dat ze met een erg eenzame man te maken had. Er kwam niemand meer op bezoek. Familie zat, maar die kwamen gewoon niet meer. De verzorging in zijn flat was minimaal, dus zag hij verder erg weinig mensen. Sterker, Froukje was het eerste bezoek sinds jaren! De oude man brak opeens tijdens het interview. In tranen barstte hij uit en zei iets wat me altijd is bijgebleven, "Ik wacht eigenlijk letterlijk alleen maar tot ik dood ga". Ook Froukje brak en besefte ineens dat ze bij een ziels eenzame man terecht was gekomen. De man die slachtoffer was geworden van een maatschappij waarin ouderen meer en meer tot een last zijn verworden.



In veel buitenlandse culturen, verzorgt men de ouders/ouderen. Al was het alleen maar uit respect en dank voor een jarenlange opvoeding. Ze worden opgenomen in het gezin en genieten respect van ieder familielid in huis. Ook in zeer arme gezinnen weten kinderen en kleinkinderen toch voor hun ouderen te zorgen.
Maar in Japan kwam na een volkstelling aan het licht, dat veel ouderen allang overleden waren. Het land had tot dat moment het hoogste aantal honderd-jarigen van heel de wereld! Maar die leefden dus niet meer. Het bleek dat veel kinderen het overlijden van hun ouders niet registreerden. Hierdoor konden ze het pensioen opstrijken die nog iedere maand braaf gestort werd door de japanse overheid. Buiten het feit dat we het hier hebben over grootschalige fraude, is het natuurlijk moreel verwerpelijk.
In Nederland is het hoop ik nog niet zó erg. Maar de verhalen worden wel steeds excessiever. Want ouderen rotten alleen en eenzaam weg. En ze worden steeds slechter verzorgd. En het worden er steeds meer dankzij de vergrijzing. Dat betekent dus dat de kosten voor verzorging de pan uitrijzen. Er is een groot tekort aan verzorgers en het wordt alleen maar erger.

De oplossing van dit probleem? De markt is er al op in gesprongen. Er zijn bedrijven die zorg verkopen. Wat je dan krijgt is het volgende: Gaat je oude moedertje maar één keer in de drie dagen in bad? Dan kun je een extra douche-beurt kopen. Kosten: 50 euro! Een keertje extra wandelen omdat ze in het tehuis er geen tijd voor hebben....45 euro!
Big business dus. De tehuizen puilen namelijk uit van ouderen die zorg te kort komen en daar springt de commercie handig op in.

Dus ouderen raken niet alleen steeds meer van ons vervreemd. Ook hun laatste centen wordt hen uit de zakken geklopt door slimme ondernemers. Terwijl Nederland een verzoringsstaat is. De overheid is wettelijk verplicht om tot je laatste dag voor je te zorgen.
Wie hieraan schuldig is? De zorgsector? De overheid? De kinderen van deze ouderen? Onze maatschappij?
Ik heb de oplossing natuurlijk ook niet. Fuck it. Misschien ga ik ook een "geef-een-oudje-een-knuffel'  bureau beginnen. Ik bedoel, nu ik nog jong ben.