Beatrixstraat 2
was voor mij nog onbekend terrein. Totdat ik op mijn 13de jaar voor het eerst een kaartje kocht voor de "Parel van het Zuiden". Ik was een NAC-supporter van het groenste gras. Maar een paar zaken over de club waren mij al heel lang bekend. Het beste voorbeeld daarvan: het "Avondje NAC". De wildste verhalen deden daarover de ronde. Dat was een ware happening, dat was een volksfeest waar carnaval nog een puntje aan kon zuigen. Het bier vloeide rijkelijk, met de B-Side moest je niet fokken, Harry NAC rende de longen uit zijn lijf om de mensen op de tribunes op te jutten en als je echt geluk had dan deed Pierre nog een mooie buikschuiver voor je!
De verhalen waren prachtig, dus ik moest er een keer heen. En toen ik in de tweede klas van de middelbare school zat, was het eindelijk zover.
Het is alweer 15 jaar geleden. En dus staat me van die eerste wedstrijd helaas, niet alles meer even helder voor de geest. Maar een paar zaken staan me nog wel bij. Zo was het een zaterdagavond in de winter van 1995. Het was redelijk koud en er waren veel mensen op de been om richting het stadion te gaan. Het NAC-stadion stond vroeger midden in een woonwijk. Dus dat was logistiek een ramp. Maar het gebrek aan ruimte maakte dat het erg gezellig was. Voor de poort verzamelden zich hele rijen supporters. Allemaal geduldig wachtend om het stadionterrein te mogen betreden. En zowat iedereen droeg zwart-geel. En ik kon niet achterblijven, dus kocht ik gelijk mijn eigen NAC-sjaal nog voordat ik de poort voorbij was.
Je moest na de poort nog wel even lopen om op de tribune te komen. Maar eenmaal daar kon het schouwspel beginnen. Ik werd bedolven onder een zee van geluid. Want daar stonden de supporters van NAC om bekend, de spreekkoren. De wedstrijd liet nog zeker een kwartier op zich wachten, maar dat was niet aan de fans te merken. Op de tribunes zinderde het van de spanning. Toen opeens één man keihard riep: "Zigge zagge zigge zagge"....met de hele tribune daarna...."N.A.C.!!" En zo herhaalde zich dat een keer of vijf. Ik had zojuist kennis gemaakt met de bekendste supporter van NAC, die zelfs bij ons in de wijk naamsbekendheid genoot, dat was Siep natuurlijk!
Aan de overkant was vak G. Daar moest je niet heen in je eerste wedstrijd. Die zongen namelijk niet, die gasten waren er maar voor één ding, rellen. Als de vlam in de pan sloeg, kon je er prat op gaan dat de jongens van de "G" er als één van de eerste bij waren. Schuin daarnaast had je misschien wel het bekendste stukje tribune van heel Brabant, de B-Side. Die gasten hadden maar één taak, de longen uit hun lijf brullen. Dat waren de gangmakers, die steevast de rest van de tribunes overstemden met hun gezang. En denk nou niet dat dat maar een paar keer per wedstrijd gebeurde... Nee, deze mannen gingen 90 minuten lang door! "Eretribune....eretribune"...met daarna steevast: "Overal waar we komen....!" En als die luxe-ballen op de ere er geen gehoor aan gaven, kregen ze dat van het hele stadion te horen. En een heus applaus viel ze ten deel als ze wèl meededen.
Tijdens de wedstrijd zinderde het stadion. Ik was meer dan onder de indruk, ik was volledig verkocht. Alles was prachtig. Het voelde aan als één grote familie. En er waren dan ook mensen uit allerlei rangen en standen. Ik zag buurtgenootjes, klasgenootjes en zelfs leraren en andere bekenden. Op die zaterdagavond ontdekte ik een hele nieuwe wereld. De wereld die NAC heette. Met haar eigen podium waarop zich om de week een prachtig toneel stuk afspeelde.
Ik heb hele mooie herinneringen aan de korte periode die ik heb meegemaakt aan de Beatrixstraat. Ik heb Siep nog talloze keren de paal in zien klimmen, heb zelfs naar zijn reet moeten kijken omdat de rest van de tribune daarom vroeg. Ik heb op vak G lekker mijn agressie eruit kunnen gooien. Raakte de hand van NAC-spits Yassine Abellauoi aan nadat hij weer een prachtig doelpunt had gescoord. Zag Pierre van Hooijdonk nog talloze keren de "buikschuiver" doen. Riep samen met een paar duizend kelen, "PI-Air". En ik zette (net als Siep) zelfs een keer krachtig het "zigge zagge zigge zagge" in, waarna de hele tribune volgde..."NAC!!".
De Beatrixstraat waar het oude NAC stadion stond. Toen het stadion in 1996 gesloopt werd heeft mijn klasgenoot een stuk graspol mee naar huis genomen. Hij plantte dat stukje voetbalveld in zijn tuin en gaf het water. Zo hield hij de herinnering levend. De herinnering van ons prachtige stukje Bredase voetbalgeschiedenis. Dus bedankt, Pierre, Ton, Maarten, Kees, Yassine, Jan, John, Graham, Tony, Twan, Peter, Geert, Ernie, Ruud en Wilco!! Het was een mooie tijd onvergetelijke tijd.....
Come on NAC!!
Het is alweer 15 jaar geleden. En dus staat me van die eerste wedstrijd helaas, niet alles meer even helder voor de geest. Maar een paar zaken staan me nog wel bij. Zo was het een zaterdagavond in de winter van 1995. Het was redelijk koud en er waren veel mensen op de been om richting het stadion te gaan. Het NAC-stadion stond vroeger midden in een woonwijk. Dus dat was logistiek een ramp. Maar het gebrek aan ruimte maakte dat het erg gezellig was. Voor de poort verzamelden zich hele rijen supporters. Allemaal geduldig wachtend om het stadionterrein te mogen betreden. En zowat iedereen droeg zwart-geel. En ik kon niet achterblijven, dus kocht ik gelijk mijn eigen NAC-sjaal nog voordat ik de poort voorbij was.
Je moest na de poort nog wel even lopen om op de tribune te komen. Maar eenmaal daar kon het schouwspel beginnen. Ik werd bedolven onder een zee van geluid. Want daar stonden de supporters van NAC om bekend, de spreekkoren. De wedstrijd liet nog zeker een kwartier op zich wachten, maar dat was niet aan de fans te merken. Op de tribunes zinderde het van de spanning. Toen opeens één man keihard riep: "Zigge zagge zigge zagge"....met de hele tribune daarna...."N.A.C.!!" En zo herhaalde zich dat een keer of vijf. Ik had zojuist kennis gemaakt met de bekendste supporter van NAC, die zelfs bij ons in de wijk naamsbekendheid genoot, dat was Siep natuurlijk!
Aan de overkant was vak G. Daar moest je niet heen in je eerste wedstrijd. Die zongen namelijk niet, die gasten waren er maar voor één ding, rellen. Als de vlam in de pan sloeg, kon je er prat op gaan dat de jongens van de "G" er als één van de eerste bij waren. Schuin daarnaast had je misschien wel het bekendste stukje tribune van heel Brabant, de B-Side. Die gasten hadden maar één taak, de longen uit hun lijf brullen. Dat waren de gangmakers, die steevast de rest van de tribunes overstemden met hun gezang. En denk nou niet dat dat maar een paar keer per wedstrijd gebeurde... Nee, deze mannen gingen 90 minuten lang door! "Eretribune....eretribune"...met daarna steevast: "Overal waar we komen....!" En als die luxe-ballen op de ere er geen gehoor aan gaven, kregen ze dat van het hele stadion te horen. En een heus applaus viel ze ten deel als ze wèl meededen.
Tijdens de wedstrijd zinderde het stadion. Ik was meer dan onder de indruk, ik was volledig verkocht. Alles was prachtig. Het voelde aan als één grote familie. En er waren dan ook mensen uit allerlei rangen en standen. Ik zag buurtgenootjes, klasgenootjes en zelfs leraren en andere bekenden. Op die zaterdagavond ontdekte ik een hele nieuwe wereld. De wereld die NAC heette. Met haar eigen podium waarop zich om de week een prachtig toneel stuk afspeelde.
Ik heb hele mooie herinneringen aan de korte periode die ik heb meegemaakt aan de Beatrixstraat. Ik heb Siep nog talloze keren de paal in zien klimmen, heb zelfs naar zijn reet moeten kijken omdat de rest van de tribune daarom vroeg. Ik heb op vak G lekker mijn agressie eruit kunnen gooien. Raakte de hand van NAC-spits Yassine Abellauoi aan nadat hij weer een prachtig doelpunt had gescoord. Zag Pierre van Hooijdonk nog talloze keren de "buikschuiver" doen. Riep samen met een paar duizend kelen, "PI-Air". En ik zette (net als Siep) zelfs een keer krachtig het "zigge zagge zigge zagge" in, waarna de hele tribune volgde..."NAC!!".
De Beatrixstraat waar het oude NAC stadion stond. Toen het stadion in 1996 gesloopt werd heeft mijn klasgenoot een stuk graspol mee naar huis genomen. Hij plantte dat stukje voetbalveld in zijn tuin en gaf het water. Zo hield hij de herinnering levend. De herinnering van ons prachtige stukje Bredase voetbalgeschiedenis. Dus bedankt, Pierre, Ton, Maarten, Kees, Yassine, Jan, John, Graham, Tony, Twan, Peter, Geert, Ernie, Ruud en Wilco!! Het was een mooie tijd onvergetelijke tijd.....
Come on NAC!!
1 reacties:
Toch mis ik die tijd en dat stadion, misschien inderdaad omdat het veel indruk op je maakte als kleine jongen maar het nieuwe nac stadion lijkt gewoon een stuk zakelijker
Oja vergeet niet de keer dat iemand Sander Boscker bespuugde nadat we 30 min vriendelijk met hem hadden gepraat achter ze goal....
Een reactie posten